La cadernera [Polish translation]

Po drodze do sadów, żywopłoty

są świeże jak pierwsza róża.

Gdy wstaje młode wiosenne słońce,

można usłyszeć liczne szczygle trele...

Czuć zapach delikatnego mirtu i piołunu

tam gdzie śledziłeś podskakującego dzwońca;

laurowy liść, w jasności świtu,

mieni się srebrnymi kropelkami.

Nigdy więcej nie zaśpiewa szczygieł

wśród żywopłotów mokrych od rosy.

Nie zaśpiewa już więcej... Nie zaśpiewa,

bo radość znikła z jego ścieżki.

Śpiewałeś, potrząsając radośnie ogonkiem,

uganiając się za ziębą z krzaczka na krzaczek,

aż do tego nieszczęsnego dnia,

gdy wpadłeś w pułapkę człowieka.

I zamknął cię w trzcinowym więzieniu,

byś śpiewał i rozbawiał... Pani domu,

nie znając bólu twego serca, mówi:

„Są ludzie, którzy śmieją się, gdy można tylko płakać”.

Nigdy więcej nie zaśpiewa szczygieł

wśród żywopłotów mokrych od rosy.

Nie zaśpiewa już więcej... Nie zaśpiewa,

bo radość znikła z jego ścieżki.