La Bohème [Armenian] Մեր Բոհեմը

Եթե քսան դեռ չկաք,

Գուցե չհասկանաք

Դուք իմ այս պատմությունը:

Մոնմարտրն այն ժամանակ,

Իր վարդերով ճերմակ

Զարդարում էր մեր տունը,

Որ համեստ էր, անշուք,

Բայց մեր բույնն էր տաքուկ

ՈՒ սիրո մեր դրախտը:

Ես նկարիչ էի, որ փնտրում էր բախտը,

Իսկ դու` բնորդուհի:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը,

Երջանկության օրերը մեր:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը,

Թեկուզ սոված, աղքատ օրեր:

Նստած սրճարանում

Դեռ անհայտ, անանուն

Երազում էինք փառքը,

Թե մեզ բախտ վիճակվեր

ՈՒ մի նկար ծախվեր`

Կգնայինք մեր հարկը

Կուտեինք մի փոր հաց

ՈՒ հետո գինովցած

Կերգեինք մեր երգերը

Մինչև լույս առավոt

Մոռանալով ձմեռը` նստած բուխարու մոտ:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը,

Դու լավն էիր գեղեցկուհի:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը

Ամեն մեկս հանճար էր մի:

Հաճախ մինչ լուսադեմ

Կանգնած կտավի դեմ

Վրձնել եմ քո պատկերը

Մերկությունդ անբիծ,

Մարմինդ գիծ առ գիծ,

Քո մարմարե կոնքերը:

ՈՒ միայն առավոտ

Հոգնած, բայց հիացկոտ

Շարունակում էի կյանքը

Մի բաժակ սուրճ խմում

ՈՒ սիրում էի տկնանքը

Եվ սերը մեր սրտում:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը,

Զուրկ էինք քսան տարեկան:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը,

Հեշտ էր ապրել օդով միայն:

Պատահում է մերթ-մերթ,

Երբ գնում եմ ես ետ

Անցյալի մեր վայրերը

Նույնը չէ ոչ մի բան`

Այն տեղերը չկար,

Որ ծնվել էր մեր սերը,

Ձեռնահարկը գողտրիկ,

Մեր սանդուղքը նեղլիկ

Եվ իմ արվեստանոցը:

Տխուր է այնքան Մոնմարտրի մեր փողոցը

ՈՒր էլ վարդեր չկան:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը,

Ջահել էինք, ազատ ու խենթ:

Դա բոհեմն էր, մեր բոհեմը

Այդ օրերը էլ չեն գա ետ: