Jak gdybym miał za sobą
niezmiernie długą podróż,
nie mam na nic ochoty;
czuję się tak bardzo samotny…
Jeśli zamknę oczy,
choćby tylko na chwilę,
widzę znów przede mną
twoje oczy
i naszą miłość,
burzliwą miłość…
Zawsze tak dużo
wędrowaliśmy;
byłem sobą
tylko przy tobie.
Teraz
jestem kimś innym;
nie wiem:
prawdziwym czy fałszywym.
Wiem tylko, że
wciąż o tobie myślę…
Teraz jestem tutaj,
w środku tej burzy.
Tym sposobem ja też tonę
w tej tęsknocie,
która boli bardziej
niż jakikolwiek ból
i która pozostaje w mym sercu.
Byłoby łatwo powiedzieć:
„Nie chcę już więcej cierpieć”,
ale uroda życia umiera,
a potem nagle się odradza.
W takiej chwili ma ten styl,
ten sam uśmiech, który masz ty…