La ballade des gens qui sont nés quelque part [Esperanto translation]

Ja ĉarmas ĉiuj ĉi urbetoj kaj vilaĝoj

Ĉiuj ĉi lokoj en montaro aŭ ĉe mar’

Kun siaj fortikaĵoj, kirkoj, foje plaĝoj

Nur estas unu ĝen’ : ennestas loĝantar’.

Kaj ĝi al aliuloj gvatas suspekte,

Spione el la pord’ en tutŝlosita hejm’.

Sed ŝovinistoj kultas al la flag’ respekte,

Stulta feliĉular’, fiera pro sia deven’.

Malbenaj estu ĉi infanoj de l’ patrio

Pafite fine ĉe la propra preĝej-mur’.

Montradas ili tro la landon de l’ patrino

Ĝis trafas vin koltord’, pro gapo al la tur’.

Egale ĉu el Rom’, Pariz’ aŭ Seto,

Aŭ el Bervalo aŭ plej fora haven’,

Kaj ankaŭ el Kukurb’, ridindas vanta sento ;

Stulta feliĉular’, fiera pro sia deven’.

Blindigas ilin ne banala suna lumo

Sed la rebrilo sur ilia sankta ter’.

Kaj ne per ajna gas’ ŝvelegas ĉies pulmo,

La brustojn pufas per hejmlanda la aer’.

Kaj baldaŭ ili jam ebrie imagas

Ĝis kredi ke fekaĵo de Di’ estas ben’,

Eĉ se el ligna best’, la flaron do vi pagas ;

Stulta feliĉular’, fiera pro sia deven’.

Ilia naskiĝlok’ ne estas simpla ejo,

Kompatas ili plej al tiuj kiuj ve

Ekspiris stulte ne en sia propra hejmo

Kiujn ignoris ĉiu akuŝista fe’.

Se sonas batalkorn’ en tempo feliĉa

Pro fifremduloj kaj ties akra venen’,

Jen sturmas ili tuj, ek al milit’ fetiĉa ;

Stulta feliĉular’, fiera pro sia deven’.

Ho Di’, ja kia ĝoj’, se estus en la mondo

Homa ne tiuj ĉi ulaĉoj ĝenaj tre ;

Teduloj kiujn, peĉ ! ne trafas hekatombo,

Sed kiuj multas tro, obliĝas re kaj re.

Vivadi estus fest’ el ĝua konsisto,

Se vi ne estus kreinta en beleden’

Plumpulojn kiuj pruvas vian neekziston :

Stulta feliĉular’, fiera pro sia deven’.