Ρεφραίν
Γελάει ο νότιος οφθαλμός του ταύρου
Γελά και δημιουργεί:να ζει, να ζει, να ζει κανείς ή να μην ζει. Γελάει το αστέρι, γελά και δημιουργεί:
Τραλαλά, να ζει, να ζει, να ζει κανείς ή να μην ζει
Και παιανίζει,παιανίζει η ορχηστρούλα
Ένα μικρό κι ευχάριστο μοτίβο που αξίζει κανείς για να χορέψει. Έχουν το πρόσωπο παλιανθρώπου
Όμως κουράστηκαν να παίζουν, να παίζουν
Καθένας γδύνει μια παρθένα σκλάβα
Είναι ήδη εδώ και μια ώρα που το κάνει
Εξοργιστική η ατονία του
Βοηθώ την ορχηστρούλα της καρδιάς μου!!!
Ρεφραίν
Α, η παρθένα σκλάβα τώρα είναι γυμνή
Και κουνά τους γοφούς εδώ κι εκεί
Έξω οι φοίνικες κι ο άνεμος στάζει υγρασία
Άνεμος βροχής και δυστυχίας
Έρχεται ένα άτομο από το Μιλάνο
Ξενύχτης, όλο ατονία
Τοποθετεί το φιλοδώρημα πάνω στο πιάνο
Και ρωτά ποιος παίζει ακόμα, ακόμα
Καθένας εξακολουθεί να παίζει ακόμα ορχηστρούλα
Κι έπειτα θα δεις που θα φύγει
Αφού είχαν παιανίσει το"όμορφο χρυσό άγαλμα της Παναγίας" θάρρος ορχηστρούλα της καρδιάς μου
Ρεφραίν
Όμως πριν ακόμα να τελειώσει
Έναν άλλο στοχασμό έχει που αξίζει να σκεφτεί
Υπάρχει για να μεταφέρει την παρθένα σκλάβα
Να κάνει τέσσερα βήματα στην όχθη της θάλασσας
Θέλει να την βλέπει ενώ ξημερώνει
Εξοργιστική είναι η ατονία του
Στο σκοτάδι αυτό που έχω μια πορδή :
Α, άξια ορχηστρούλα της καρδιάς μου!!!!