روز از پس ِ روز، می‌گذرد روز
عمری که از دست می‌رود به پشت ِ سر
به باغ ِ مرد ِ دل‌شکسته
نمی‌شکفد گلی، خاکستر شده چمن
جان ندارد درخت، سبز نمی‌شود دگر
فقط رنج میوه می‌دهد در ذهن ِ مرد
چاردیوار ِ این خانه
پناه نمی‌دهند جز تنهایی را
کجا رفتند همه آن دوستان
کجا رفت شادی و آوازشان؟
کجا رفتند همه آن دوستان
کجا رفت شادی و آوازشان؟
گاهی باز می‌بارد باران ِ اشک
به یاد ِ سبزه‌های پژمرده
اما کدام خورشید تواند کُندِشان گرم
به روزهای گذشته یا به روزهای ِ در راه؟
چاردیوار ِ این خانه
پناه نمی‌دهند جز تنهایی را
کجا رفتند همه آن دوستان
کجا رفت شادی و آوازشان؟
کجا رفتند همه آن دوستان
کجا رفت شادی و آوازشان؟
روز از پس ِ روز، می‌گذرد روز
عمری که از دست می‌رود به پشت ِ سر