Na làcrema amara te scénne,
spremmuta dall' uócchie abbruciate...
Tu chiagne ô ricòrdo d'e ccòse passate
e piénze all'Ammóre, ca mai turnarrà!
Tu chiagne... Sta vócca te trèmma...
vò dìcere quacche paròla...
Nu nòmme te saglie dall' ànema sóla...
Ma, stanca d' affanno, tu stiénte a pparlà.
Stu nòmme 'o cunósco! Na séra
c'a luna scennéva 'int'o mare,
'o còre sentètte stu nòmme chiammare,
e a tte s' accustaie, pe te cunzulà...
Ma tu, sóla e trista, cu ll'uócchie
da 'o chianto d'ammóre abbruciate,
chiagnive 'o ricòrdo d'e ccòse passate,
chiagnive l' ammóre, ca mai turnarrà!