I’ mo, si fósse nato
— ’nzarvamiénto ’e chi sènte —
cecato.
Ma propriamènte
cecato ’ntunno,
che saparrìa d’ ’o munno?
Niénte! Nisciuna còsa.
Nè ’o sóle, nè ’a ròsa.
E si nun canuscésse a mmamma mia,
i’ manco saparrìa — che faccia tène
chélla ca vòglio bbène!...
Si fósse nato...
— ’nzarvamiénto ’e chi sènte — cecato.
Pure, sentésse ’o Sòle ’ncòpp’e mmane...
E ’nfaccia!... E ’nfrónte a mme!...
E sentènnelo sèmpe: ògge... dimane;
capènno ca mo scarfa e ca mo còce...
i’ m’affigurarrìa pe chéllo ch’è.
Cómme... sentènno ’a vóce...
’a vóce... sulamènte... ’e mamma mia,
ca, pure quanno se fa amara, é ddóce...
dico... c’a vedarrìa!
Ma... sentènno ’a vicino,
n’addóre ’e ròsa, i’ nun capésse cchiù...
Si fósse i’... che m’accòsto a nu ciardino...
o si fósse ch’a me... t’accuóste tu!