Księżyc [Lune] lyrics

Świeć

Mój księżycu świeć

Wpleć

Paryż w srebrną sieć

Spójrz,

Ile może z miłości człek znieść.

Najsmutniejsza z gwiazd

Co świt

Twój zamiera blask

Dziś stój,

Bo z ziemi pnie się ku tobie pieśń.

Krzyk ciszę rwie

To rozpacza ktoś,

Kto wie,

Że diamenty są

Jak szkło

Przy jej oczach,

Bo on

Ją kocha ponad śmierć.

Świeć!

Świeć

Srebrną rozchmurz twarz

Na dnie

Nocy słychać wrzask

Czy wiesz,

To z bólu łka ranny ludzki zwierz.

To skarży się

Quasimodo na

Swój los

Płacz nad chmury mknie

Przez noc,

Po srebrzystej mgle

Ten głos

Wprost ku tobie zmierza więc...

Świeć

Świeć

By ten biedny stwór

Mógł wpleść

Głos w aniołów chór

Więc świeć

Mój księżycu świeć

Świat

Oświeć tak jak wiersz

Spójrz,

Ile można z miłości znieść...

Więc świeć !