Κρήτη μου, όμορφο νησί, κλειδί του Παραδείσου,
θεριό ανήμερο εσύ, βγες να σε χαιρετήσουν.
Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο, αριστερά μιαν άλλη,
τους παίζεις τη βροντόλυρα, για να χορέψουν πάλι.
Όταν σε βλέπω στέκομαι, το μπόι χαμηλώνω,
το βούισμα σου γεύομαι, κι απ’ τις φωνές σου λιώνω.
Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο, αριστερά μιαν άλλη,
τους παίζεις τη βροντόλυρα, για να χορέψουν πάλι.
Αντάρα πιάνει στα βουνά, τ’ αγρίμια δίνουν όξω,
κι όταν αστράφτει και βροντά, βγαίνεις ουράνιο τόξο.
Κρατάς δεξιά μιαν ήπειρο, αριστερά μιαν άλλη,
τους παίζεις τη βροντόλυρα, για να χορέψουν πάλι.