Kosmonauci lyrics

Posadzili na fotelach miękkich nas

I pasami do nich ciała przywiązali

I zamknęli nad głowami szczelny właz

I od zewnątrz śruby w nim pozakręcali.

Hełmy głowy nam wessały jak pijawki

I oddzielił nas od świata brzuch potwora –

Jeśli słychać coś, to to, co jest w słuchawkach,

Jeśli widać coś, to to w telewizorach.

W cichą ciemną przestrzeń nieba wystrzelili nas

I patrzyli, póki się nie upewnili, że

My próżni, w stanie nieważkości,

Gdzie z opóźnieniem nas dochodzą głosy z Ziemi,

Gdzie w normie humor dobry, w normie mdłości,

W normie powolność, mózgu niedokrwienie.

Ciągle w tym samym stadium dojrzałości,

W jakim nas wystrzelono w ten bezdenny krater;

Z takim zasobem o swym losie wiadomości,

Jaki nam da koordynator.

Słychać tylko jego lub spikera głos,

Na ekranach gąszcz wykresów i wyliczeń –

Jaką siłę daje atomowy stos,

Ile jemy mięsa w proszku i słodyczy.

Nie lecimy my odkrywać gwiazdozbiorów

Ani z obcych planet uszczknąć gruntu gramów;

Naszym wielkim celem jest, ogólnie biorąc,

KONSEKWENTNA KONTYNUACJA PROGRAMU!

Cicha ciemna przestrzeń nieba nas otacza

I nikt z nas na razie nie rozpacza, że

My w próżni, w stanie nieważkości –

Przedmioty, myśli, słowa krążą gdzieś bezwładnie;

Że automaty weszły w stan nieomylności

I wszystko wiedzą dokładnie!

Że rozłożone porcje naszej aktywności,

Że czas nieprędki, gdy staniemy znów na Ziemi!

Wrócimy – sądząc po programów niezmienności –

Gdy coś się bez nas na niej – zmieni!