Korn [Polish translation]

Lawa przez lawę od wewnątrz toruje sobie

Drogę przez kamień twardy.

Żarząc się, płyną niepowstrzymanie strugi,

Tworzą płynąc nowy byt,

Budzą, starym myśleniem wstrząsając.

Wypłukane przez potok czasu

Rośnie w górę w światów łonie

Uśpione wciąż od prawieku

Jedno złe ziarno i wyrosło wielkie,

Kamienne skrzydła rozpostarło,

Rozłożyło je nad całym światem

I wyszlifowane kiedyś z rudy,

Niemo w oceanie pielęgnowane,

Nad naszymi sercami czuwa,

Cichą drogę nam wskazuje.

Droga ta wiedzie przez ciemne godziny,

Poprzez zmiennych zwrotów czasu gąszcz.

Głęboko wciąż z górą związana,

Czeka już na jej koniec,

Który sączy się ze starych ran.

Ziarno, co rosło w czarnej głębi,

Tęsknotę skrywa niczym gwiazdę,

Do której, straciwszy ją, po nocach się woła.

Lecz zamknięte jest ziarna jądro,

w którym śpi nadzieja pewna.

Lecz żaden człowiek myśli jego nie pojmie,

Jego rozum jest zbyt rozproszony.

Dopiero we śnie muskają go skrzydła,

co czuwaniu są nieznane,

A które ziarnu przynoszą jego tęsknotę.