Я прыкмецiý камету як ляцела аблогай
хацеý ёй заспяваць – яна ýжо знiкла нябогая
знiкла нiбыта лань у пушчы на ýзлеску
вачыма мне блiшчуць грошыкаý жоýтыя водблiскi
Грошыкi я схаваý пад дуб стогадовы
наступным разам прыляцiць не будзем ýжо дома.
Мы ýжо сканаем, ах пыха марная
я прыкмецiý камету, хацеý ёй заспяваць
Аб вадзе, аб лесе, аб сене ý стагах,
аб смерцi, што прыняць нiяк немага
аб каханнi, аб здрадзе i аб сусьвеце,
аб усiх тых, што калi жылi на гэтай планеце
На вакзале нябёскiм бразгаюць вагоны
Спадар Кепллер растлумачыý нябёскiя законы
упарта глядзеý у тэлескоп ды сумеý знайсцi
таямнiцы быцця, што нам далей нясцi
Вялiзныя й спрадвекiя прыроды таямнiцы,
што толькi з чалавека чалавек можа радзiцца,
што галiна з каранямi ý дрэва злучаецца,
нашых надзей кроý сярод зор лунаецца
Я прыкмецiý камету, была нiбыта твор
майcтра знакамiтага, што даýно памёр
я караскаýся да неба, дакрануцца яе жадаý
дарэмнасць мяне хутка распранула дагала
Як постаць Давiда з белага мармуру
стаý непахiсна я, ды пазiраý нагару
наступным разам прыляцiць, ах пыха марнае
мы ýжо сканаем, iншы ёй тады заспяе
Аб вадзе, аб лесе, аб сене ý стагах,
аб смерцi, што прыняць нiяк немага.
аб каханнi, аб здрадзе i аб сусьвеце
гэта будзе песенька аб нас i аб камеце