Απο την ημέρα που ο ήλιος σου με άφησε
τα ματια μου δεν βλέπουν το φως
περπατώ και όλο ξαναγυρίζω στο ίδιο σημείο
όσο και να τριγυρνώ
Τα συναισθηματά της ανημποριάς με πνίγουν
νιώθω φυλακισμένος και καταπιεσμένος
σαν το πουλί που επιθυμεί
να πετάξει με σπασμένο φτερό
Όλες οι αναμνήσεις μας μου θυμίζουν εσένα
το χαμογελό σου που σχηματίζεται στα μαγουλά σου
και η ασφάλεια της αγκαλιάς και των χεριών σου
ακόμη θυμάμαι όσα σου είπα
και την αγάπη στα μάτια σου
Δεν ξέρω πως να ζήσω χωρίς εσένα
δεν ξέρω πως να πεθάνω
όλοι γύρω μου μιλούν
και δεν ακούω καμμιά φωνή όμως
Σαν ένα κέρινο ομοιωμα
που με το βλέπεις λες να ένας άνθρωπος
μπορεί να μοιάζει να χαμογελά
αλλά μέσα του πεθαίνει απο κούραση
Όλα όσα είναι αναμεσά μας μου θυμίζουν εσένα
το χαμογελό σου που σχηματίζεται στα μαγουλά σου
ακόμη θυμάμαι όσα σου είπα
και την αγάπη στα μάτια σου