Когда она проснется [Kogda ona prosnet·sya] [Greek translation]

Η πόλη ξεκουράζεται,тα φώτα σβήνουν.

Ήσυχα κάτω από μια κουβέρτα αποκοιμάται το μωρό μου

και κοιτάζω τα μάτια της, ξέρεις πόσο υπέροχα είναι

που κρύβεις τη μύτη στο λαιμό μου και γλυκά κοιμάσαι.

Θα σου χαρίσω όλα αυτά τα αστέρια,

Θα σου χαρίσω όλον τον κόσμο και όλα του τα χρώματα,

Μπορεί να είμαι ένα συνηθισμένο αγόρι,που φαίνεται δεν είναι σοβαρό,

Αλλά στα σοβαρά σχέδιά μου πίστεψες μόνο εσύ,

Και δεν χρειάζομαι κανέναν,μαζί σου νίωθω τόσο υπέροχα,

Όταν χαζεύουμε τα δυό μας και δεν κοιμόμαστε μέχρι το πρωί,

Όταν θυμώνεις, όταν φωνάζεις "χαζέ,με πονάς"

Φωνάζουν οι γείτονες, εμείς σωπαίνουμε και ξαπλώνουμε σιωπηλοί.

Θα σε κρυψω κάτω απο την κουβέρτα και θα σου πειράζω τα μαγουλάκια

θα κάνω τον εξυπνάκια και όπως πάντα θα σου διδάξω τη ζωή,

θα σου ψιθυρίσω οτι γκρινιάζεις για μικροπράγματα,

Σε θέλω βαμμένη και άβαφτη εσένα θέλω.

Νιώθω τόσο υπέροχα, όπως και εσύ, σαν ελεύθερο πουλί,

Έχεις ένα σοβαρο κόσμο, έχω φίλους από την πρωτεύουσα,

Δες όλος ο ουρανός είναι καθαρός σαν να το έχουν πάρει απο εκεί,

Δύο άνθρωποι, δύο αστέρια,ανάμεσα στης νύχτας την ουρμπάνα*

Άνθρωποι,ποτάμια,χέρια,γέφυρες,

Χείλη,που νιώθουν τον αέρα σε καμβά,

Και αν έρθει καταιγίδα θα φωνάξω τον ήλιο,

Θα της χαρίσω όλον τον κόσμο, όταν ξυπνήσει. (2)

Όταν ξυπνήσει, και ανοίξει τα μάτια της.

Στην αγάπη και то χάδι είμαι έτοιμος μαζί της να ζήσω,

σαν ένα σώμα,σαν δύο κλειδιά μιας πόρτας.

Να αγαπώ, να φροντίζω,να προστατεύω και να εκτιμώ.

Νιώθω τόσο υπέροχα όταν πάμε κάπου να φάμε,

μαλώνουμε,χαζεύουμε, τραγουδάμε,ονειρευόμαστε, απλά κάνουμε ανοησίες,

Тρελαίνομαι για την ησυχία που μόνο εσύ προσφέρεις.

Είμαστε μαϊμούδες και αρκούδες, «είμαστε χελώνες νίντζα".

Είσαι η κυρία μου, η ζημιάρα μου,μόνο εσύ μου καταστρέφεις το μυαλό,

κι έτσι όπως παίζεις τη σκύλα είμαι έτοιμος να σου δώσω Όσκαρ

Έχω ακούσει χίλιες λέξεις, αλλά εκτιμώ τις πράξεις,

Είσαι η τσούτσα**μου,το λουλούδι μου,το αγοροκόριτσό μου με φούστα.

Έρχομαι κουρασμένος,πέφτω,με φιλάς τρυφερά

Περνάμε το χρόνο στο χιονισμένο δρόμο,

εκεί κανείς δεν θα μας ενοχλήσει,είμαστε μόνο οι δύο μας.

Και αν η ζωή δεν μας πυροβολήσει,μαζί σου θα κλείσει.

Άνθρωποι,ποτάμια,χέρια,γέφυρες,

Χείλη,που νιώθουν τον αέρα σε καμβά,

Και αν έρθει καταιγίδα θα φωνάξω τον ήλιο,

Θα της χαρίσω όλον τον κόσμο, όταν ξυπνήσει. (2)