Կյանք Մարդկային [Kjanq Mardkayin] [Transliteration]

Որքան արագ է պտտվում այս անիծյալ խենթ մոլորակը,

Որքան արագ է հեռանում մեր ապրելու լավ ժամանակը,

Հետո դանդաղ-դանդաղ կհեռանա ջահելությունը,

Հետո էլ ինչ երջանկություն, երբ մոտենւում է ծերությունը:

Մի օր պոկվեց, թռավ իմ մանկության կապույտ թռչունը,

Այդ ամպերի միջով մի ճիչ չվեց դեպի հավերժությունը:

Կյանքի շեմին կանգնաց էր լուռ ու գլխահակ մի պատանի,

Երազանքներ ուներ մաքուր, ձեռքքին սպիտակ մի աղավնի:

Բաըց աղավնին թռավ հեռու, ձուլվեց կապույտ երկինքներին,

Կյանքը ոչինչ ետ չի բերում, նա թալանում է բոլորին:

Հիմա նրա ուսին թառել, հպարտ շարժում է իր թևերը

Բազեն, որը պիտի թռչեր դեպի կյանքի հորիզոնները:

Բայց երբ բազեն երկինք ճախրեց, մի կրակոց լսվեց հանկարծ,

Կապույտ երկինքը կարմրեց ւու քաջ թռչունը ընկավ ցած:

Ու երբ մարդը վերցրեց նրա դեռ տաք մարմինն իր ձեռքերին,

Նրան կյանքը ոճիր թվաց, նա անիծեց ճակատագրին:

Ու ձմեռվա սառցակալած ճամփաներով ոլոր-մոլոր

Քայլեց ճամփորդը դեպի ցած, դեպի վախճանը գլխիկոր:

Ագռավների երամը սև, ձմռան երկինքը անարև,

Կյանքի ժամկետը հարկադիր դարձան մարդուն ճակատագիր:

Ու երբ կնքեց մահկանացուն մարդու մարմինը չարչրկվաց,

Նա իր հոգին տվեց Աստծուն` որպես թռչուն մի հալածված