Άκουσα ότι αυτή τραγούδησε ένα καλό τραγούδι, άκουσα ότι είχε στυλ.
Και έτσι ήρθα να την δω και να ακούσω για λίγο.
Και εκεί ήταν αυτό το νεαρό κορίτσι, μία ξένη στα μάτια μου.
Γρατσουνώντας τον πόνο μου με τα δάχτυλα της,
τραγουδώντας την ζωή μου με τις λέξεις της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της,
λέγοντας όλη την ζωή μου με τις λέξεις της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της.
Ένιωσα κατακόκκινος από τον πυρετό, ντράπηκα εξαιτίας του κοινού,
ένιωσα ότι βρήκε τα γράμματά μου και τα διάβασε ένα-ένα φωναχτά.
Προσευχήθηκα να σταματήσει αλλά αυτή απλά συνέχισε.
Γρατσουνώντας τον πόνο μου με τα δάχτυλα της,
τραγουδώντας την ζωή μου με τις λέξεις της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της,
λέγοντας όλη την ζωή μου με τις λέξεις της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της.
Τραγούδησε σαν να με ήξερε μες την σκοτεινή μου απελπισία
και μετά κοίταξε μέσα μου, σαν να μην ήμουν εκεί.
Αλλά απλά γύρισε στο τραγούδι, τραγούδι ξεκάθαρο και δυνατό.
Γρατσουνώντας τον πόνο μου με τα δάχτυλα της,
τραγουδώντας την ζωή μου με τις λέξεις της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της,
λέγοντας όλη την ζωή μου με τις λέξεις της,
σκοτώνοντας με με το τραγούδι της.