Onüç yaşından beri ben hiç ağlamadım,
Üsküp çarşısının câmisi önünde.
Annem, erkekler ağlamaz derdi bana,
erkeklerin gözyaşına hakları olmadığını.
Allahım, sana yalvarıyorum, havayı karart
ve Saraybosna'nın üzerine gökyüzünün çeşmesini dök.
Bütün hüznümü ve gözyaşlarımı saklamak istiyorum
ve o yağmur bana Başçarşıya kadar eşlik etsin
Benim hüznüm benim olsun,
dost ve düşmanlardan gözyaşlarımı saklayabileyim diye
görüp de soran olursa derim ki,
Saraybosna câmilerinin kubbelerinden düşen yağmurdu!
Allahım gökkubenin örtüsüyle beni ört ki,
hiç kimse görmesin yüzümdeki acıyı.
Soranlarda, saklandığım Saraybosna'nın
saçaklarından akan sulardır derim!
Benim hüznüm benim olsun
dost ve düşmanlardan gözyaşlarımı saklayabileyim diye
Görüp de soran olursa derim ki,
Saraybosna câmilerinin kubbelerinden düşen yağmurdu!
Benim hüznüm banadır
başkasınınkinden ne bir fazla ne bir eksik
Erkeklerin ağlamadığını, çocukluğumdan beri bilirim
Bana göre yağmur, Allah'ın rahmetidir,
ve o rahmet bugün Saraybosna'da.