به من فرصت بده خوبم، به من که بی تو می‌میرم
از این فاصله‌ها از این جدایی خیلی دلگیرم
ببخش این سادگی‌هامو اگه از تو جدا بودم
تو عاشق بودی اما من گرفتار خودم بودم
ببخش اگه نشد حتی یه بار بگم دوسِت دارم
خودم، حتی خودم خستم از این سکوت مرگ‌بارم
از این خواب پریشونم، از این فکرای آلوده
از این احساسِ تردیدی، که وقتی هستی نابوده
نگاهت عاشق و زیباست، دلت اندازه دریاست
دلیل هرچی هست، اینجا هنوز عشقت پابرجاست
چشای پاک و معصومت کسی جز من نمی‌بینه
که بعد این همه مدت هنوز عشقت شیرینه
دلم از این قفس خونه، از این دلتنگی داغونه
چقدر دلگیرم بی چشمات، در و دیوار این خونه
مثِ چراغ این خونه، تا وقتی نیستی خاموشم
تا وقتی نیستی بار عشق یکم سنگینه رو دوشم