Karanlıkta oturdum
Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen
Bir an başladı
Bir an için, sessizlik bana doğru geldi
Bir yaratık gibi ve bağırdı
"Dünyadan korkma"
Bir süre birlikte oturduk
Ve evren bize yüksekten baktı
Ve dışarıda
Yaz gecesi
Gözyaşları yüzüme yağdı
Bir kıyıda uyandım
Gece gündüzden daha aydınlıktı
Işık noktaları sabaha karışıyor
Unuttum
Nereden geldiğimi
Kendimi unutma örtüsüyle sardım
Ama hava gemilerini hatırlıyorum
Ufuk çizgisine doğru uçan
Karanlıkta oturuyorum
Hala o hiç bitmeyen
Anı bekliyorum
Sessizlik gelecek
Ve bana söyleyecek
En sonunda her şeyin nasıl yok olacağını
Gökyüzündeki ışıkları görüyorum
Ve tüylerim diken diken oluyor