Degen e dafines e lekundi
krahu i një zogu ne agim.
Me një gjeth ne buze une fershelleja
kenget që i zgjonte vete pranvera,
Nen qiellin tone prej gjakut tone bleron ti
jo nuk bleron po lulezon dafine,
ne deshem vetëm të lulezonte kudo jeta,
të kater stinet ti kish gjithmone ajo të blerta,
dhe si dhurate dafine ne jeten tonë s’kërkuam
nga gjaku i derdhur mbi k’të toke lulëzuan
ne dite me diell dhe kohe kur vetetin
ti ritesh ritesh lulëzon dafinë
Blerimi yt nderin rinor ne përjetesi
dafinë e bukur o kurorë e thurur për lirine
e veshur me blerime plot kjo toke
agimet pret agimet vete i zgjon
Degen e dafinës e lekundi
flladi i veriut edhe jugut
ditet i përcjellin njera tjetres
gazin e pranverave të jetes
Nen qiellin tone prej gjakut tone bleron ti
jo nuk bleron po lulezon dafine,
Ne deshem vetëm të lulezonte kudo jeta,
të kater stinet ti kish gjithmone ajo të blerta,
dhe si dhurate dafine ne jeten tonë s’kërkuam
nga gjaku i derdhur mbi këtë toke ato lulëzuan
ne dite me diell dhe kohe kur vetetin
ti ritesh ritesh lulëzon dafinë
Blerimi yt nderin rinor ne përjetesi
dafinë e bukur o kurorë e thurur për lirine
e veshur me blerime plot kjo toke
agimet pret agimet vete i zgjon
ne dite me diell dhe kohe kur vetetin
ti ritesh ritesh lulëzon dafinë
e veshur me blerim kjo toke
agimet pret agimet zgjon