Ինձանից էլ ջահել իմ պապերը
Հրաժեշտ չտված հեռացան,
Վշտի մեջ էլ հպարտ իմ տատերը
Հանկարծ մի գիշերում ծերացան:
Իսկ հետո, երբ լսվեց կրակոցը,
Դույլի մեջ կաթն ասես սևացավ,
Էդ շարժվեց մանկության օրորոցը,
Էդ պստիկը քնից արթնացավ:
Օրորվի՜ր, մանկությա՛ն օրորոց,
Կյանքը՝ մութ փակուղով մի փողոց,
Կյանքն՝ իրար ուտելու փակ դպրոց,
Օրորվի՜ր,
Օրորվի՜ր,
Օրորվի՜ր, մանկությա՛ն օրորոց:
Դա երա՞զ էր, թե՝ ոչ, բայց պապերս
Խստորեն ասացին՝ դիմացիր,
Հերթը քոնն է, էսպես է, ախպե՛րս,
Ցավերդ երգելով՝ հեռացիր:
Իսկ դրսում նոր կոփված տականքները
Թալանում ու գռփում են մարդկանց,
Էս կեղտոտ, ասիական, մութ բարքերը
Ու դեմքերն, ինչ սազում են սրանց:
Օրորվի՜ր, մանկությա՛ն օրորոց,
Կյանքը՝ բութ կրքերի աղբանոց,
Կյանքը՝ լուռ վշտերի խենթանոց,
Օրորվի՜ր,
Օրորվի՜ր,
Օրորվի՜ր, մանկությա՛ն օրորոց:
Ինձ կյանքում խաբեցին ընկերներս,
Իսկ հետո սուսուփուս հեռացան,
Ի՜նչ ափսոս՝ երգեցի ես երգերս
Լոկ նրանց, ովքեր ինձ մոռացան:
Օրորվի՜ր, մանկությա՛ն օրորոց,
Կյանքը՝ մութ կրքերի աղբանոց,
Կյանքն՝ իրար ուտելու փակ դպրոց,
Օրորվի՜ր,
Օրորվի՜ր,
Օրորվի՜ր, մանկությա՛ն օրորոց: