Πετάμε σ’ ουρανούς χωρίς φτερά,
σκουπίζουμε με πάθος τα σημάδια,
γλιτώνουμε μονάχα στο παρά,
το αίμα θα το σβήσουνε δυο χάδια.
Χτυπάμε με μανία στο κενό,
αγγίζουμε, μα τίποτα δε μένει,
ξεσπάμε μοναχοί σ’ ένα στενό,
γελάμε που η αυγή μας περιμένει.
Κατά βάθος παιδιά
σε μεγάλων παιχνίδια
η καρδιά μένει ίδια
δεν αλλάζει ο ρυθμός.
Κατά βάθος παιδιά
με αγάπες μπαλόνια
δυο κασκόλ του χειμώνα
κι άλλος ένας σταθμός...
Ανοίγουμε παράθυρα ψηλά
και ψάχνουμε να βρούμε τα κρυμμένα,
κοιτάζουμε τα σίγουρα, δειλά,
δινόμαστε χωρίς τα δεδομένα.
Αλλάζουμε σαν νάμαστε εποχές,
πιστεύουμε σ’ ωραία παραμύθια,
μαθαίνουμε τον κόσμο μ’ ενοχές,
γεννάμε απ’ την αρχή την κάθε αλήθεια.