Περνούν οι ώρες, περνούν οι μέρες
θηλιές με πνίγουν οι στεναγμοί,
στα δάχτυλά μου γίνανε βέρες
και δε μ’ αφήνουν, αχ, ούτε στιγμή.
Αχ, καρδιά μου μόνη
πικρό αηδόνι της σιωπής,
αχ, θέλεις να κλάψεις, θες να φωνάξεις
μα δεν μπορείς.
Αχ, καρδιά μου μόνη
βουνό οι πόνοι της προσμονής.
Ποιον να φωνάξω αυτή την ώρα
όλοι οι άνθρωποι έχουν χαθεί,
νιώθω σαν ξένος σ’ αυτή τη χώρα
και την αγάπη, αχ, σαν φυλακή.