ԿԱՊՈՒՅՏ ՆԺՈՒՅԳՆԵՐ [Kapuyt nzhuygner] [Transliteration]

Բայց կանցնեն այս օրերը ուրախ,

Կսահեն ժպիտները քո մեղմ,

Հովի պես իմ հոգին շոյելով, կկորչեն:

Կախարդված աշխարհից էլ ոչինչ չի մնա,

Եվ հեքիաթն անիմաստ ու անմիտ կթվա,

Ու անմիտ կթվա քո աչքին:

Երջանիկ այս պահերն իմ, Աստվա՛ծ,

Ես գիտեմ, թե ինչու ես տվել.

Որ դրանք մեզանից դու խլես, դրանց տեղ

Բաժանես կարոտներ:

Ու դատարկ աշխարհում կարոտներն են շրջում,

Թափառում ու փնտրում...

Թափառում ու փնտրում են իրար:

Երբ գիշերն է իջնում մեզ վրա,

Մեր աչքերն են փակվում,

Մեր կապույտ նժույգները մեզնից հեռանում

Ու փնտրում են իրար:

Եվ այնպես կամացուկ,

Որ հանկարծ չարթնանանք,

Մեզ թողնում են նրանք

Ու դանդաղ հեռանում...

Ու դանդաղ հեռանում մեզանից: