Πάντα οι δυο μας ίσκιοι
ήταν μια σκιά
και στο ίδιο σπίτι
πάντα η χαρά.
Κι ήρθαν περιστάσεις
που δεν τις μπορείς
και οι δυο μας ίσκιοι
ξάφνου ‘γίναν τρεις.
Κάψτε το σπίτι
που ήταν συμφορά
κι οι δυο μας ίσκιοι
ζούσαν μια φορά.
Κάψτε το σπίτι
μαζί και τις σκιές
που ‘γίναν δίχτυ
για τις δυο ψυχές.
Πάντα οι δυο μας ίσκιοι
ήταν μια μορφή
σαν φωτογραφία
με καταστροφή.
Κι ήρθαν καταιγίδες
που τις κουβαλάς
κι ούτε που με είδες
κι ούτε μου μιλάς.