Ερημιά κι οι βραδυές δίχως όνειρα
Στο μυαλό βάζω πια τα χειρότερα
Αν πεθαίνω ή αν ζω δε σε νοιάζει πιά
Έφυγες κι έγινες πίκρα στη καρδιά
Κάνω τη καρδιά μου πέτρα
να μη σε ζητά ξανά
Μα σε θέλει νύχτα μέρα
κι όλο πιο πολύ πονά
Οι δικές μας στιγμές σαν δυο μάτια κλαίνε
κι εσύ ‘’φεύγω’’ να λές και όλα να τα καις
Να μετρώ τις πληγές κι όλα να μου φταίνε
σ’αγαπώ και γι’αυτό δε θα σκεφτώ πως φταίς