Инсон дуоҳо мекунад
Барои доштани як умр шодӣ,
Ту боши ҳама чо оромишбахш аст,
Дарунам бо ин оромиш шӯълавар аст.
Шукр, ҳазорон шукр ба касе, ки туро ба ман дод,
Ҳатто як рӯзи ман бе ту нест.
Дастҳоямон як, қалб ҳоямон як аст,
На куҳҳо, на дарёҳо монеи ошиқ шуда наметавонанд.
Ин суруди ягона сохиби қалбам аст,
Барои ишқам, хамсарам.
Ту бароям баҳорӣ, хандаат биҳишт,
Фариштаҳо чеҳраи ишқамро дурахшанда карданд.