Είναι μέρες εδώ που ούτε λέξη σε σου έγραψα
Μα δε βρίσκω μια λέξη το κενό να χωράει
Και απ'τη πόλη που ξέρει καλά να ξεχναέι
Μια μικρή σου στέλνω ζωγραφία
Είμαι ξένος εδώ μα όλα μοιάζουνε γνώριμα
Περπατώ τα πρωινά πλάι στο κανάλι
Σταματώ για καφέ στο μεθυσμένο καράβι
Και στο πάρκο χαζεύω τα παιδιά
Και είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Οι μυρωδιές της γης και ο κόσμος που σκορπά
Και δε ραγίζει η καρδιά μου που δε σ'έχει πια
Είναι παράξενα κι ωραία όταν βρέχει
Είναι παράξενα κι ωραία
Η ευτυχία περνά πάνω σ'ενα ποδήλατο
Η αγάπη μια άγνωστη γλώσσα μιλάει
Ανεβαίνω στο τραμ και στη τύχη όπου με πάει
Το σκοτάδι στάζει απ'τα ρούχα μου
Και είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Και εγώ δε βιάζομαι να φτάσω πουθενά
Και δε ραγίζει η καρδιά μου που δε σ'έχει πια
Είναι παράξενα κι ωραία
Είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Και αυτός ο άνεμος τα φύλλα που σκορπά
Και δε ραγίζει η καρδιά μου που δε σ'έχει πια
Είναι παράξενα κι ωραία όταν βρέχει
Είναι παράξενα κι ωραία όταν βρέχει