Εγώ είμαι αυτή που χτυπάει τις πόρτες
τις πόρτες μια-μια.
Δεν μπορώ να σας εμφανιστώ
δεν εμφανίζονται οι πεθαμένοι.
Από τότε που πέθανα στη Χιροσίμα
πέρασαν περίπου δέκα χρόνια.
Είμαι ένα επτάχρονο κορίτσι,
δεν μεγαλώνουν τα πεθαμένα παιδιά.
Πρώτα τα μαλλιά μου πήραν φωτιά
τα μάτια μου κάηκαν.
Έγινα στάχτη, στάχτη όσο μια παλάμη,
η στάχτη μου πετάχτηκε στον αέρα.
Για τον εαυτό μου, εγώ,
δεν ζητώ τίποτα από εσάς.
Ούτε καραμέλα δεν μπορεί να φάει αφού,
το παιδί που καίγεται σαν χαρτί.
Σας χτυπώ τη πόρτα,
θεία, θείε, δώστε μου μια υπογραφή.
Να μη σκοτώνονται τα παιδιά
και να μπορούν να τρώνε και καραμέλες.