Հիշում եմ ես ակնթարթը դյութական.
Դու հառնեցիր աչքիս առջև, հանց տեսիլք,
Որպես ուրու վաղանցիկ, աննյութական,
Որպես հանճարը գեղեցկության – անբասիր:
Անկումներիս մեջ – անըսփոփ ու անհույս,
Եվ խռովյալ տագնապներում իմ հախուռն,
Անմարելի` ձայնն էր հնչում քո վերուստ,
Լուսե դեմքիդ գծերն էին մեղմ հառնում:
Տարիներս անցան: – Հողմապտույտը փութով
Ցաքուցրիվ արեց ցնորքը իմ հին,
Աղոտացան – և’ շշունջդ հոգեթով,
Ե’վ գծերդ երկնային:
Խավարումի մեջ, խորշերում` մեկուսի,
Երկարեցին օրերս գորշ ու տաղտուկ,
Աններշնչանք, առանց Աստծո և Լույսի,
Անսեր, անկյանք, անարցունք:
Հոգիս մարեց. բայց հրաշքով դյութական
Հարյավ պատկերը քո կրկին, հանց տեսիլք,
Որպես ուրու վաղանցիկ, աննյութական,
Որպես հանճարը գեղեցկության - անբասիր:
Եվ բաբախում է նորից սիրտն իմ լքյալ,
Եվ հառնել են դարձյալ հոգի ու վեհ կյանք,
Ե’վ արբեցում, աստվածություն կատարյալ,
Ե’վ արտոսրեր, և’ սեր, և’ սուրբ Ներշնչանք: