Αν αρχίσω να σου τα λέω, η ανάσα μου δεν θα φτάσει.
(Dinlersen) Και να τα ακούσεις δεν θα τελειώσουν τα βάσανα.
Ό,τι κι αν είδα σ' αυτήν την ζωή (σ' αυτόν τον κόσμο)
δεν μετράει μπροστά σ' αυτά που ένιωσε η καρδιά.
Ακόμα κι αν κραυγάσεις δεν φτάνει το μολύβι (για να γράψει τα βάσανα σου).
Πρέπει να βρεθεί μια λύση, δεν αρκούν οι ευχές.
Κι εσύ μην σωπαίνεις, πες κάτι!
Δεν σπάει έτσι απλά αυτός ο κύκλος(δεν αλλάζει έτσι η μοίρα).
Άναψε κι εσύ ένα φως...
Να φανείς στο σκοτάδι!
Στα λακκάκια σου ρόδα και δαντέλες.
Στα χέρια σου χένα και χρώματα .
Η μάνα μου κλαίει, αλίμονο σ' αυτόν που ακούει.
Αυτά που έκλεψαν επί γης
Σίγουρα θα τα κάψουν στην μετά θάνατον ζωή (θα πληρώσουν το αντίτιμο, θα τιμωρηθούν).
Θα 'ρθει η μέρα κι αλίμονο σ'αυτούς που πρέπει να λογοδοτήσουν.
Σε παρακαλώ μαμά μην το επιτρέπεις!
Αυτό δεν είναι νυφικό για μένα, αυτό είναι σάβανο.
Ενώ θα έπρεπε να είμαι δίπλα σου...
Η θέση μου θα είναι ένα σώμα στον τάφο.
Οι ώμοι μου κατέρρευσαν, είναι βαρύ το φορτίο μου, βαρύ το τίμημα.
Ενώ θα έπρεπε να παίζω με την μπάλα, εγώ ήρθα στον γάμο μου.
Ποιό λάθος έκανα και γιατί όλα αυτά;
Έγινα νύφη στην συναλλαγή για το χρέους του πατέρα μου.
Είμαι μόνο δεκατριών ετών κι έγινα δεκατρία στρέμματα οικόπεδο, ανάθεμα!
Αν βρω σήμερα το θάρρος έχω το δικαίωμα να μιλήσω;
Αν κι αύριο συνεχιστεί η αιχμαλωσία μου (πείτε μου) ποιά ήταν η αμαρτία μου;
(Günahım)
Η μύτη μου δεν χάρηκε ποτέ την μυρωδιά του βιβλίου και του μολυβιού.
Το παιχνίδι μου δεν ήταν κούκλες, ήταν αληθινά μωρά.
Με χλεύαζαν στους δρόμους λέγοντας "το παιδί νύφη ".
Η ζωή πολύ νωρίς μου 'δώσε χαστούκι.
Γι' αυτό σκύβω το κεφάλι.
Οι πεταλούδες που πετούσαν μέσα μου πέθαναν, τύραννοι!
Αδίστακτοι σοφοί αυτοί που με ανάγκασαν να το κάνω.
Μπαμπά με παρέδωσες με τα ίδια σου τα χέρια, δεν έχεις καμιά διαφορά από έναν προδότη.
Με βασάνιζαν κάθε μέρα, είσαι χαρούμενος μ' αυτό;
(Μπαμπά) δεν αναρωτήθηκες ποτέ, δεν αναρωτήθηκες:
"Πως θα αναπνέω ( θα ζω) με τόσες αμαρτίες."
Ενώ υποσχεθηκες (πως θα αλλάξεις), το πρόσωπο σου έγινε (και τωρα πάλι) ο εφιάλτης της.
Που είναι που έλεγες ότι έχουμε αλλάξει; ακόμα υπάρχουν αξεπέραστες διαφορές(βιαιότητες ).
Οι δρόμοι σκοτεινοί και κρύοι, στιγερά (παγωμένα) βλέμματα και ψέματα.
Οι γυναίκες δεν είναι ασφαλείς, παραδέξου ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα σ' αυτήν την πόλη.
Μάθαμε ότι στην κορυφή του κόσμου ήταν ο άντρας.
Αλλα αργά ή γρήγορα θα αποκτήσεις (φίλε) κι εσύ μια κόρη.
Στην οικογένεια του το κορίτσι αντιμετώπισε βία, είπε δεν πειράζει, είναι ο μπαμπάς μου, ας με χτυπάει.
Μετά αγάπησε για πάντα εσένα, τα ίδια πάλι, "ας είναι δεν πειράζει", είπε ξανά, είναι ο άντρας μου.
Στους δρόμους παρενοχλείται, κακοποιείται, φοβάται για την τιμή της και σωπαίνει.
Τώρα σκέψου, να σταθεί μπροστά σου, η κόρη σου και να σε ρωτήσει για όλα αυτά.
Ερωτεύθηκες (αρρωστημένα) την ελευθερία της και πάντα της έσπαγες τα φτερά, φτάνει!
Σου είπε δείξε κατανόηση, όχι της απάντησες.
Έτσι στην τελευταία της πνοή πάγωσαν τα μάτια της.
Μην νομίζεις, η τελευταία της ανάσα εξαρτάται από σένα.
Συνέχεια θύελλα και καταιγίδα.
Ήλιος δεν ανέτειλε στην ομιχλώδη ζωή.
Ο άνθρωπος πάντα συνέθλιβε αυτόν που αγαπούσε και αγαπούσε αυτόν που τον συνέθλιβε.
Είναι πάντα ένας τρομερός εφιάλτης.
Καθώς ενα παιδί γνωρίζει την ζωή με μάτια δακρυσμένα...
Ο άνθρωπος πάντα συνέθλιβε αυτόν που έβλεπε (που γνώριζε, που ήταν μάρτυρας ) και αγαπούσε αυτόν που σώπαινε.
Το βάσανο σου ας μην μας κάνει απλώς να κλάψουμε.
Ας μην μας κάνει απλώς να το πούμε και σε άλλους.
Αφουγκράσου, άκου την κραυγή μέσα σου.
Βγάλε την κραυγή (ας βγει η φωνή σου).
Μην σωπαίνεις άλλο, φτάνει!
Αυτό που λέγεται ζωή τελειώνει μια μέρα.
Μένουν όμως κληρονομιά αυτά που θα έχεις γράψει (η πορεία που διέγραψες).
Το σώμα μεταναστεύει.
Στα λακκάκια σου ρόδα και δαντέλες.
Στα χέρια σου χένα και χρώματα.
Η μάνα μου κλαίει, αλίμονο σ' αυτόν που ακούει.
Αυτά που έκλεψαν επί γης...
Σίγουρα θα τα κάψουν στην μετά θάνατον ζωή.
Θα 'ρθει η μέρα κι αλίμονο σ'αυτούς που πρέπει να λογοδοτήσουν.