Ég var eitt sinn barn, alveg eins og þið
en myrkrið gleypti mig alla,
lét mig falla í nýstingskalt tómið,
fraus, en nú er ég laus.
Ég er rödd sem var bæld niður í hundruði ára,
af kuldanum kvödd í holdgervi tára
kökkul í háls, en nú er ég frjáls
og ég frýs ykkar brothættu sálir.
Er ég rís upp úr öldunum, hál eins og ís,
brjáluð og brýst út í brimkenndan dans,
ég er ekki lengur hans.
Ég er Kælan Mikla.
Komin á kreik, í kvikyndisleik,
gerð til að kvelja, meðal manna dvelja,
er ég frysti, rist´ykkur á hol.
Mála bjarta veröld ykkar svarta.
Ég er kveðskapur brotinna hjarta.
Ég er Kælan Mikla.