Κάτι μέσα μου αιμορραγεί...
Πονάει το τραύμα (η μαχαιριά) ενός απότομου (αιφνίδιου) αποχαιρετισμού...
Το πρόσωπό μου χλωμιάζει,
Το χρώμα της ελπίδας δεν είναι το ίδιο (πια), χάνεται.
Στην καρδιά μου ένα (ολόκληρο) δάσος φλέγεται...
Τα τραγούδια που άφησες είναι ορφανά, (χωρίς ερμηνευτή) σωπαίνουν...
Τα ποιήματα θα είναι πάντα οργισμένα, οι προσευχές δεν θα φέρνουν γιατρειά...
Κι έτσι καρφώθηκε στην ζωή μου μια φράση...
"Με το πέρασμα του χρόνου στάχτη θα γίνει ό,τι έχεις στην καρδιά σου..
Οδυνηρά, με πόνο, με πολύ πόνο..."