Rüzgarsız uçuyordum kanatlarım yorulmuştu
Küçük gözlerimle ne güzel düşler kurmuştum
Ben büyürken sanki dünya küçülüyordu
Renklendikçe hayat gözlerimi yoruyordu
Gürültüler içinde sesimi duyan yoktu
Beni bekliyordu gerçekler ellerinde boş kafeslerle
Küçük bir çocukken uçmayı isterdim
Ben hayal kurdukça biri bozuyor sanki hala
Yüksek gökdelenler yapraksız ağaçlardı
Bir aşkın gölgesinde hayal kuran var mı?
Beni bekliyordu gerçekler ellerinde boş kafesler
Kalmadı mevsimler ve göçecek başka şehirler
Havada süzülüyorum yoktu konacak bir kader
Beni bekliyordu gerçekler ellerinde boş tüfeklerle