Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη
τα βαρειά της τα σίδερα σπά,
και σαν πρώτα χτυπιέται χτυπά
και γοργή κατεβαίνει.
Με μεγάλο θεόρατο δόρυ
όλη νιάτα πετά και ζωή,
και σε τόση φωθιά και βοή
τρέμουν δάση και όρη.
Χτύπα χτύπα της θάλασσας κόρη
χτύπα κόρη γλυκιά του γυαλού
εδώ άνδρες παλεύουν αλλού
ζουν γυναίκες ως δούλοι.
Απ ΄εδώ Ρεθεμνιώτες Χανιώτες
απ ΄εκεί στη φωθιά οι Καστρινοί,
να βοίζει παντού μιά φωνή
στις σπαθιές μας τις πρώτες.