Αν ήμουν πιο όμορφη και λίγο πιο έξυπνη
Αν ήμουν ιδιαίτερη, αν ήμουν στα περιοδικά
Θα είχα το θάρρος, να διασχίσω το βαγόνι
Και να σε ρωτήσω ποιος είσαι
Κάθεσαι απέναντι μου και ούτε που φαντάζεσαι,
Ότι φορώ για σένα την πιο ωραία φούστα μου,
Και σε βλέπω να χασμουριέσαι κοιτώντας το παράθυρο
Τα μάτια μου ‘’πλημμυρίζουν’’ από δάκρυα
Ξαφνικά με κοιτάς
Σε κοιτάζω και μου κάνεις νόημα(ερωτικό)
Κλείνω τα μάτια μου
Στρέφεις το βλέμμα σου αλλού
Με δυσκολία αναπνέω
Γίνομαι μικρή
Και αρχίζω να τρέμω
Και έτσι περνούν οι μέρες, από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή
Όπως τα χελιδόνια στο ποίημα του Μπεκέρ
Από στάση σε στάση εσύ και εγώ καθόμαστε απέναντι
Και κυριαρχεί η σιωπή
Ξαφνικά με κοιτάς
Σε κοιτάζω και μου κάνεις νόημα(ερωτικό)
Κλείνω τα μάτια μου
Στρέφεις το βλέμμα σου αλλού
Με δυσκολία αναπνέω
Γίνομαι μικρή
Και αρχίζω να τρέμω
Και τότε συμβαίνει τα χείλη μου ‘’ξυπνούν’’
Προφέρουν το όνομά σου τραυλίζοντας
Θεωρώ ότι σκέφτεσαι τι χαζή κοπέλα
Και θέλω να πεθάνω
Ο χρόνος σταματάει
Και τότε πλησιάζεις και μου λες
«Ακόμη δεν σε γνωρίζω και ήδη μου λείπεις
Κάθε πρωί απορρίπτω την ταχεία για να πάρω αυτό το τραίνο»
Και σχεδόν φτάνουμε η ζωή μου έχει αλλάξει
Μια μέρα ιδιαίτερη αυτή της 11ης Μαρτίου
Μου πιάνεις το χέρι, φτάνουμε σε ένα τούνελ
Και το φως εξαφανίζεται
Βρίσκω το πρόσωπό σου
Χάρη στα χέρια μου
Γίνομαι γενναία
Και σε φιλώ στα χείλη
Λες ότι με θέλεις
Και εγώ σου δίνω την τελευταία αναπνοή της καρδιάς μου