Μια άγρυπνη βραδιά, αυτή σε καλεί,
στράτα μοναξιάς, το ξέρω την θέλεις
ξανά και ξανά στ' όνειρο τραβάς, ναι
μα Γιάννη καλέ, δεν είν' οτι θες
Γιάννη που ζεις; Πόσ' ακόμα να δεις
τα μάτια άνοιξε, θα με θυμηθείς
φώτα μπροστά, γυρνάν κόκκινα
δεν μπορείς να δεις, ω, Γιάννη που ζεις;
Κι όταν σπίτι την πας, πάνω σου δεν κολάει;
Τα πόδια σου κόβει; Έτσι, αυτό επιθυμεί
το σκέφτεσαι ξανά, σ' έχει κυριέψει
ήσουν πάλι εδώ, γιατί δεν το σκάς;
Γιάννη που ζεις; Πόσ' ακόμα να δεις
τα μάτια άνοιξε, θα με θυμηθείς
φώτα μπροστά, γυρνάν κόκκινα
Δεν μπορείς να δεις, ω, Γιάννη που ζεις;
Κι όταν σε φωνάζει, Γιάννη γλυκέ μου
οδηγάς όλη νύχτα και ξέρεις προσμένει
ν' αγαπήσει ξανά, φιλιά με φαρμάκι
μέσα σου για πάντα, όπου κι αν πας
Γιάννη που ζεις; Πόσ' ακόμα να δεις
τα μάτια άνοιξε, θα με θυμηθείς
φώτα μπροστά, γυρνάν κόκκινα
δεν μπορείς να δεις, ω, Γιάννη που ζεις;
Γιάννη που ζεις; Πόσ' ακόμα να δεις
τα μάτια άνοιξε, θα με θυμηθείς
φώτα μπροστά, γυρνάν κόκκινα
δεν μπορείς να δεις, ω, Γιάννη που ζεις;
Δεν μπορείς να δείς, ω, Γιάννη που ζεις;
Δεν μπορείς να δείς;