ve yasadigim sokak artik kimseye ait degil
nerdeyse kimseye
ve kent beni onun huzursuz ritmini izlemeye zorluyor
onun huzursuz ritmini
ama insan kendine geldiginde
aksam eve dondugunde
bir bakis yetiyor
benim ben
parmaklarimin ucunda cennet var
altimda dunya
ilk kez sanki
benim ben
duyuyor hissediyor ve goruyorum
benim ben
ve sokak beni tekduze yasamina goturuyor
tekduze yasamina
kentte kayboluyorum, kendimi unutuyorum
kendimi terk ediyorum
evet kendimi terk ediyorum
ama insan kendine geldiginde
gokyuzu karardiginda
bir bakis yetiyor