Już nie wiem, z czego się narodziła moja złość.
On przemówił, jego winy znikły,
jego oczy błagały, usta chciały się przypodobać.
Dokąd uciekałaś, moja płochliwa złości?
Już nie wiem,
już nie wiem.
Nie chcę już patrzeć na to, co kocham.
Gdy się uśmiechnął, znikły wszystkie moje łzy.
Na próżno, siłą lub niezmierną słodyczą
miłość i on chcą mnie jeszcze skłonić, bym kochał.
Już nie chcę,
już nie chcę.
Już nie umiem od tego uciekać, gdy go nie ma;
wszystkie moje przysięgi są teraz na nic.
Nie zdradzając siebie, stawiłem czoła jego obecności,
lecz znosić jego nieobecność i nie umrzeć
już nie umiem,
już nie umiem,
już nie umiem,
już nie umiem.