Lhèva’t donc, gran feniant, lhèva’t donc, Diu Vivant,
Qu’ei dimenge matin, lhèva’t donc a la fin,
Qu’èra longa la nueit, e qu’ès enqüèra au lièit,
B’ès beròi laganhós, mes on as los cauçons.
Avisatz-ve, madamisèlas,
Lo Jausèp que va sortir de l’ostau
Qu’a tornat pintrar lo son còr de nau,
Cançons d’amor, que’n sab a pièlas,
Sorelh aus uelhs e arríder a la man,
Jausèp se’n va.
Obrir los contravents, deishar entrar lo vent,
Tà tirar la calor, e tanben lo poson,
Aiga hreda suu mus, tà segotir las puç,
Har lusir lo caishau, e rasar de com cau,
Hicar drin de sentbon, non! pas tròp, que n’i a pro,
E l’aulor deu cafè puja dens l’escalèr,
Un èr d’acordeon tà guardar la gaujor,
Camisa e pantelons, blancs tà d’eths, blancs tà vos,
E cantar en baishant, quate pas en davant,
Dus petits en darrèr, tà partir mei leugèr,
Hò ! Jausèp, tien te dret, vè-te’n tirar la set !