Pragnęłam byś mnie dostrzegł,
lecz ty miałeś własny świat.
Pora zmierzyć się z przyszłością,
nadszedł kres dziecięcych lat.
Jakby się nas los potoczył,
gdybyś tylko dał mi znak.
Bo ze wszystkich rzeczy ciebie będzie
mi najbardziej brak,
Każdego lata chciałam,
swoje serce oddać ci.
I choć to było dawno to,
znów naszła mnie ta myśl.
Jak mogło być.
Dlaczego przez te wszystkie lata,
nie mówiłaś nic?
Chociaż możliwe, kto to wie,
że głuchy byłem
i niczego nie spostrzegłem.
Nie spodziewałem chyba się.
Teraz wielki swój dostrzegam błąd,
retrospekcje widząc te.
Dziś nasze wieczne lato,
na zawsze się zakończy, wiem.
Choć wykorzystać chciałem każdy dzień,
zaczynam zastanawiać się.
Jak mogło być.
Szczęśliwie nierozłączni.
Fineasz z Izabelą.
I bylibyśmy parą.
W skrócie po prostu "Finabelą".
Otwierałbym przed tobą drzwi,
przed deszczem chronił i ulewą.
Izabela: I trzymałbyś mi włosy, gdybym się struła salmonellą.
Struła salmonellą.
Moglibyśmy zostać parą,
lecz nie powiedziałeś/aś nic.
I choć pragnęłam/ąłem więcej, wiem,
że męczyć będzie mnie ta myśl.
Jak mogło być.
Jak mogło być.