Er zijn weinigen die ontkennen, dat ik de beste ben in wat ik doe
Want mijn talenten zijn befaamd ver en wijd
Als het op verassingen aankomt in de maanverlichte nacht
Blink ik uit zonder het zelfs te proberen
Met de minste kleine moeite van mijn spookachtige charmes
Heb ik volwassen mannen het zien uitgillen
Met een zwaai van mijn hand en een goedgeplaatste kreun
Heb ik de dappersten van hun voeten geveegd
Toch jaar na jaar, is het dezelfde routine
En ik groei zo vermoeid van het geluid van schreeuwen
En ik, Jack, de Pompoen Koning
Ben zo vermoeid geraakt van hetzelfde ouwe ding
Oh, ergens diep in deze botten
Begon een leegte te groeien
Er is daarbuiten iets, ver van mijn thuis
Een verlangen dat ik nooit gekend heb
Ik ben een meester van vrees en een demon van licht
En ik zal je de stuipen op het lijf jagen
Voor een gast in Kentucky, ben ik Meneer Ongeluk
En ik ben bekend doorheen Engeland en Frankrijk
En aangezien ik dood ben, kan ik mijn hoofd afnemen
Om citaten van Shakespeare voor te dragen
Geen dier noch mens kan schreeuwen zoals ik
Met de furie van mijn recitaties
Maar wie hier zou ooit begrijpen
Dat de Pompoen Koning met de skeletgrijns
Zijn kroon beu zou geraken, als ze het alleen maar begrepen
Hij zou het allemaal opgeven als hij dat maar kon
Oh, er is een lege plaats in mijn botten
Die uitroept naar iets onbekends
De faam en lof komen jaar na jaar
Doen niets voor deze lege tranen