Επτά μήνες ακριβώς από τότε που είδα το πρόσωπό σου
Είσαι στη γη σαν φωτιά που κρατιέται μέχρι το πικρό τέλος
Κρατιέσαι μέχρι το πικρό τέλος
Κάνω μια βόλτα στην πόλη, είναι σα νεκρός δρόμος
Το πεζοδρόμιο τραγουδά το όνομά σου κάτω από τα πόδια μου
Ηχώ από, ξεχασμένοι από,
Μωρό μου, πού πήγες, σάλπαρες με κάποια μακρινή ιδέα;
Αγάπη μου αυτό που είχαμε δε μπορεί να παρθεί, δε μπορεί να κλαπεί
Και δε θα ξεχαστεί, όχι δε θα ξεχαστεί
Το καλοκαίρι εξαφανίζεται σαν ένα όνειρο που είχα
Και ο χειμώνας έρχεται με ένα μαχαίρι που σε κόβει
Και δεν τελειώνει ποτέ, ω δεν τελειώνει ποτέ
Περνάω βιαστικά από το μέρος που σου αρέσει να πίνεις μόνος
Επτά μήνες ακριβώς που με άφησες εδώ σε αυτή τη λεωφόρο
Και τώρα σε σκέφτομαι
Μωρό μου, πού πήγες, σάλπαρες με κάποια μακρινή ιδέα;
Αγάπη μου αυτό που είχαμε δε μπορεί να παρθεί, δε μπορεί να κλαπεί
Και δε θα ξεχαστεί, όχι δε θα ξεχαστεί
Επτά μήνες ακριβώς και δεν άφησες ένα ίχνος
Έψαξα τις ρωγμές στο έδαφος, τα πιο ψηλά κτίρια
Ποτέ δεν ήξεραν, ω ποτέ δεν ήξεραν
Μωρό μου, πού πήγες, σάλπαρες με κάποια μακρινή ιδέα;
Αγάπη μου αυτό που είχαμε δε μπορεί να παρθεί, δε μπορεί να κλαπεί
Και δε θα ξεχαστεί, όχι δε θα ξεχαστεί
Μωρό μου, πού πήγες, σάλπαρες με κάποια μακρινή ιδέα;
Αγάπη μου αυτό που είχαμε δε μπορεί να παρθεί, δε μπορεί να κλαπεί
Και δε θα ξεχαστεί, όχι δε θα ξεχαστεί