Gözlerin nemli, bağırıp çağırırsın
Sanki eserlenmiş bir adam dek
Bastıra durduğun tüm köyünüşler, içinin derinliklerinden aşıkıp taşıp gelir.
Duvarda diploman asılı.
Ana-babanın sen için pek çok umunçları vardı.
Yarmağını basmağa eğitilmiş olsan da
Daha hâle ne edesin bilmiyorsun.
Sil baştan başlamak için asla çok geç değil:
acı çekmelerine sebep olduğun insanları sevmeğe
yine onların senin adını öğrenmelerine yardımcı olmağa
Ah yeniden başlamağa asla da geç değil.
Aslında, bunca da geç başlamağa yine.
Az bir huzur bulmağa direnmek.
Bu sebeple kadınına yine çocuğuna boca edersin kızgınlığını
Her bir gün biraz daha uzağa sürüklenirsin
Yalnızlık ökünüşünü sezersin
yine çocukluk çağının ilâhını bulamazsın bu boşluktan seni kurtarmağa
Sil baştan başlamak için asla çok geç değil:
acı çekmelerine sebep olduğun insanları sevmeğe yine onların senin adını öğrenmelerine yardımcı olmağa
Ah yeniden başlamağa asla da geç değil.
Dersin kim, yalnız tek bir ömrün var yaşamağa yine sen yitip gidende
Ailen senin mezarına gelir
anda gözlerinde yaşlar
Sana derler kim, yaman bir iş kıldın:
“Bizi yalnız koydun”
Deyiver bana; her şey olup bitenden ve sen nihayetinde gidenden sonra, kim diyebilir ki sen yine geri gelmeyeceksin?
Deñişmenin bugün bir yolunu bulabilirsin
Sonuna kadar bekleyişin gereği yok.
Yeni baştan başlamak için asla çok geç değil:
acı çekmelerine sebep olduğun insanları sevmeğe yine onların senin adını öğrenmelerine yardımcı olmağa
Ah yeniden başlamağa asla da geç değil.