Nad białymi polami unosi się mgła
jak cyprys nad cmentarną ziemią.
Wieża kościoła jak z innego świata1
wyznacza granicę między ziemią a niebem.
Ty, co odchodzisz, pozostań jeszcze;
zobaczysz, że jutro zniknie śnieg
i rozkwitnie dawne szczęście
w ciepłym wietrze kolejnego lata.
Nawet światło zdaje się umierać
w niepewnym cieniu przyszłych zdarzeń,
gdzie nawet świt staje się wieczorem,
a twarze przypominają woskowe czaszki.
Ty, co odchodzisz, pozostań jeszcze;
nawet śnieg jutro umrze,
a miłość znów podejdzie blisko
w porze, gdy zakwita głóg.
Zmęczona ziemia okryta śniegiem
cichutko śpi głębokim snem.
Zima zbiera plony jej znoju
z tysięcy wieków, od dawnych zórz.
Ty, co się wahasz, czemu zostajesz?
Jutro powróci kolejna zima,
spadnie nowy śnieg i otuli pola,
spadnie nowy śnieg na cmentarną ziemię.
1. dosł."...która nie wydaje się być prawdziwa/realna"