Złóż,
swą słodką i zmęczoną główkę.
Noc zapada.
Dotarłeś do kresu swej podróży.
Śpij i śnij
o tych, co przed tobą byli.
Wołają,
zza dalekiego brzegu.
Czemu płaczesz?
Co to za łzy są na twym licu?
Wkrótce, zobaczysz
Wszystkie twe lęki odejdą
Bezpieczny w mych ramionach
ty, tylko śpisz.
Co widzisz
na horyzoncie?
Czemu białe mewy krzyczą?
Poprzez morze,
wschodzi blady księżyc.
Statki przybyły,
by powieźć cię do domu.
Wszystko się obróci
w srebrne szkło.
Światło na wodzie.
Wszystkie dusze odchodzą.
Nadzieja odchodzi
W świat nocy.
Przez zapadające cienie
Poza pamięć i czas
Nie mów, że
Jesteśmy u kresu.
Białe brzegi wołają.
Ty i ja spotkamy się znów.
Będziesz tu w mych ramionach,
po prostu śpiąc.
Co widzisz
na horyzoncie?
Czemu białe mewy krzyczą?
Poprzez morze,
wschodzi blady księżyc.
Statki przybyły,
by powieźć cię do domu.
Wszystko obróci
się w srebrne szkło.
Światło na wodzie.
Szare statki idą
Na Zachód.