Roket motorları hızla benzin yakıyor
Yükselip gece göğünü delip geçiyorlar
Motorlar evren boyunca inliyor
Gelmiş olabilir mi sonu; insanlığın ve zamanın?
Cılız yanıyor yaşamın alevi dünyada,
Her yerde sefalet ve ıstırap.
Kirlilik öldürüyor havayı, toprağı, denizi,
Kaderiyle yüzleşmeye hazırlanıyor insanlık.
Roket motorları hızla benzin yakıyor,
Yükseliyorlar uçsuz bucaksız siyah göğe.
Yanarak atmosferden geçiyor metal,
Dünyaysa kalıyor kaygı, kin ve korkuyla,
Kasıp kavruluyor nefret dolu savaşlarla.
Roketler uçuyor parlayan güneşe,
Sonsuz boşluğun hükümranlığına doğru,
Nihai intihardan; özgürlüğe.
Özgürlük savaşçıları yollandı güneşe,
Kaçarak beyni yıkanmış kafalar ve kirlilikten,
Bırakıp dünyayı bütün günahı ve nefretiyle:
Özgürlüğün beklediği bir başka dünya bulmaya.
Geride bırakıp kadim boşluğun koynundaki yıldızları,
Karanlığın zırhını geçip buldular:
Sevgi diyarı, meçhul bir dünyayı;
Özgürlüğün çocuklarının, evlerini kurduğu.
Bırak dünyayı şeytan ve uşaklarına,
Bırak gömsünler geleceklerini mezara.
Bir yuva kur sevginin hüküm sürdüğü yere,
Dolsun her gün barış ve mutlulukla.