Incontro [Polish translation]

I biegnąc, napotkała mnie przy schodach;

wydawało mi się, że prawie nic się nie zmieniła.

Potem smutek oblepił nas jak miód

na myśl o czasie, który prześlizgnął się ponad nami.

Słońce, które już zachodziło,

zaróżowiło miasto

tak bardzo nasze, a jednak obce,

niezwykłe i zimne;

jak chwila déjà vu,

jak cień młodości spowijała nas mgła.

Stojące auta patrzyły na nas w milczeniu,

stare mury podpowiadały nowych bohaterów.

Dziesięć lat do opowiedzenia sobie nawzajem,

lecz zdania utkwiły w naszym wnętrzu.

„Co teraz robisz? Pamiętasz...?

Piękne były nasze czasy!

Napisałem do ciebie... Rok temu...

Powiedzieli mi, że jeszcze cię nie ma”.

Potem kolacja w jej domu,

znów moja kurtuazja,

sztućce w kolorze nostalgii.

A zdania, jak pomiędzy dwojgiem starych ludzi,

biegły jedynie ku dawnym czasom.

Po raz pierwszy zauważyłem te lustra,

zrozumiałem obrazy, bibeloty i jej krewnych.

Umarły już nasze mity,

za nami odkrywanie Hemingwaya,

poczucie odnowy,

rzeczy wyśnione, a teraz widziane.

Moja i jej Ameryka

po drodze stały się

naszym miastem jakże smutnym.

Papiery i wiatr hulają po stacji,

jest zimno, a światła palą się tam być może dla nas.

Koniec końców, w skrócie jej sytuacja

przypomina wiele naszych filmów:

jak w kiepskiej książce,

on się zabił w Boże Narodzenie…

lecz smutna opowieść zdawała się niknąć w mroku.

Biedna przyjaciółko, która opowiedziałaś

dziesięć lat w kilku zdaniach,

a ja swoje w jednym zdaniu powitania...

Kołysany ruchem wagonu, pomyślałem:

„Droga przyjaciółko, czas zabiera i czas daje.

My biegniemy zawsze w jednym kierunku,

lecz któż wie, jaki on będzie i jaki będzie jego sens!

Pozostają ponadczasowe marzenia,

wrażenia z jednej chwili,

w ciemności światła domów widzianych z pociągu.

Jesteśmy czymś, co nie przetrwa,

jak puste zdania w głowie

i serce pełne symboli”.