גלײַך װי די טריט אױף אַ זאַמדיקן װעג
פֿון מחנות פֿאַרמאַטערטע קנעכט,
ציען אין געטאָ זיך אונדזערע טעג.
אונדזערע שלאָפֿלאָזע נעכט ...
ציען די שעהן זיך שװערער װי בלײַ,
מינוטן פֿול אימה און שרעק.
בעט מען דער טאָג זאָל כאָטש זײַן פֿאַרבײַ,
די נאַכט זאָל בשלום אַװעק.
שלאָפֿט מען נישט גאָר, נאָר מען האָרכט און מען װאַכט,
פֿאַלט עפּעס שרעקלעכעס אײַן.
אױף װעמען װעט פֿאַלן דער גורל די נאַכט.
זײערס אַ קרבן זײַן ...
ליגט מען אַזױ און די אימה איז גרױס
הערנדיק סקריפּען אַ טיר,
ציטערט דאָס האַרץ, װען פֿון הונגער אַ מױז
גריזשעט אַ שטיקל פּאַפּיר.
שטאַרבט אָפּ אײן אבר, װען ס׳טראָגט זיך אַרום
אין הױף מיט פּאַפּירלעך דער װינט.
געזעגנט מען זיך אָן שום לשון, װי שטום–
מיט מאַמעס, מיט װײַב און מיט קינד.
און אַזױ ליגט מען, אין אימה און שרעק,
געיאָגט און דערנידעריקט װי קנעכט–
און אַזױ ציען זיך אונדזערע טעג,
אונדזערע שלאָפֿלאָזע נעכט.